Vakit az, yazacak şey çok... Günlerdir başbaşayız oğlumla, babası iş seyahatinde. İlk kez bu kadar ayrı kaldık, üstelik ayrı kıtalardayız, farklı saat dilimlerinde.
Anneanne ve dede desteğiyle bu zor günlere göğüs germeye çabalarken, bir yandan da aklımda yine kısa kısa notlar, bloga yazı yazamamamın endişesi. Ama yok, vakit yok. Boş kaldığım yarım saatlik yada iyi günümüzdeysek 1 saatlik gündüz uykularında, resmen hangi işin peşinden gitsem diye deliriyorum. Uykusuz bir gece geçirmişsek uyumam gerek diyorum. Ama her zamanki gibi ben de gündüz uykusuna niyetlendiğimde, 20 dakikada uyanıyor bizimki. Eğer ben uyumazsam, 2 saat uyuyacağı tutuyor. Çok farklı çalışan bir sensörleri var orası kesin :)
Geçtiğimiz günlerin en önemli olayı , son doktor kontrolümüzdü. Her zamanki gibi, "Az kilo almış neden almamış, hadi mama takviyesi yapalım" moduna girdi sevgili!! doktorumuz. O an çocuğum zafiyet geçiriyor ve ben ona bakamıyormuşum hissiyle, kadın ne derse "Peki peki" diyordum. 1 yaş bebesi, boy 76 cm, 9 kilo, yani öyle topak tombalak bir çocuk değil, genleri zaten müsait değil ama zafiyet de geçirmiyordu benim oğlum. Her gün protein ve karbonhidrat takviyeli mama da nerden çıktı değil mi ama.. Tabi bunları ancak doktordan eve gelip sakin kafayla düşününce bulduk eşimle. Ve terkettik doktorumuzu. Farkettim ki oğlan doğduğu günden beri, zaten müsait olan yapıma daha fazla evham tohumları ekmekten başka bi şey yapmamıştı.
Neyse bu sıkıcı konuyu kapatıp, son günlerin hatta ve hatta bugünün en güzel olayına geçiyorum. Artık bi kalkışta 5-6 adım yürüyebiliyor bizim afacan. Bugün ilk adımlarını bana doğru atıp üstelik 5 adım sonunda kendini kucağıma atmasıyla tabi ki bende musluklar açıldı yine. Babasının bunu kaçırması gerçekten çok çok yazık :(
Yine içimi kıpır kıpır ettiren bir başka marifeti ise sarılmayı iyice öğrenmiş olması hatta kendince beni öptüğünü sanması. Yani ağzını açıp yanaklarımı ıslatmaktan ibaret ama, hadi öp bakalım anneyi deyince sarılıp öpüyor ya , işte o dünyalara bedel.
