Sabah uyandım ve bugün günlerden neydi diye baya bi düşündüm. Sonra cuma olduğunu idrak edince sevinç çığlıkları attım. (Yine içimden çığlık attım tabi :)) Günleri bile unuttuğum, karıştırdığım oluyor çünkü hem çok uzun hem çok kısa, bir acayip geçiyor bu günler.
Tek başına, tüm gün oğlumla, evde nasıl vakit geçirsem, nasıl oyun oynasam, nasıl ve ne yedirsem şeklinde geçen günlerimiz, "an"ı yaşarken bazen beni delirtecek gibi olsada, aslında vakit çok çok hızlı geçiyor. Benim minik kuzum, paşa oğlum, (evet anne olmadan önce nefret ederdim çocuklarını böyle adlandıranlardan) 8 gün sonra 15 aylık olacak. 15 ay.... geçen yıl bu zamanlar (şarkı gibi :)) ne kadar acemi, telaşlı, korkak ve evhamlı olduğumu hatırlıyorum da... Haa şimdi süper ötesi bir bilgelik çökmüş değil üzerime, hala acemiyim sanırım hiç bitmeyecek bu, devamlı büyüyen ve her hali bir öncekinden farklı bir organizma karşısında (Allahım az önce paşa dediğim oğluma organizma diyorum ) başka nasıl acemi olunmaz ki. Ama eskisi kadar telaşlı ve korkak değilim. Üstelik herkesin heryerde felaket tellalı gibi söylediği şekliyle, evet çocuk özellikle 1 yaşından sonra çok çok hareketleniyor. Ama artık alışıyorsun bu tempoya ve mini mini bir bebekken yatırdığın yerde öyle mırıl mırıl oynarken ki hallerinden (ayy çok özledim o hallerini de ) daha bi sakin ve telaşsız olduğun için, bu süper ötesi hareketlilik, ilginçtir ,kolay geliyor.
