İnanılmaz ama gerçek, daha dün gibi şiş göbeğimle, mide yanmaları had safhada, elimde ayrılmaz parçam olmuş Gaviskon şişesi ve tabi doğum korkusuyla, nasıl olacak nasıl yarebbim diye dolaşırken....
İşte artık 22 aylık benim oğlum...
--Her sabah anneaa, annea sesleriyle uyanıyorum...
--Hadi bir sarıl anneye dediğim zaman, önce koridorun sonuna kadar gidip, ordan koşmaya başlıyor kucağıma doğru...
--15 ay boyunca aç dolaşan iştahsız oğlum, kazara mutfağın önünden geçsem, içeri sürükleyip, meammma (mama) diye çekiştirmeye başlıyor.
--Kahvaltısını kendi yapıyor. Diğer yemeklerini de, eğer sulu yemek değilse, kendi yemek istiyor.Ben yedirmeye çalıştığımda sıkılıyor ve bırakıyor.
--Yapışık ikizler gibiyiz. Evin içinde el ele dolaşıyoruz. Gün içinde afakanlar basmama sebep olsa da bu durum, şimdi buraya yazarken , içimden ılık birşeyler akıyor, yüzümde şapşal bir mutluluk gülümsemesi beliriyor tabi :)
--Çocuk parkına gidiyoruz elbette her gün. Ama ne salıncaktan ne kaydıraktan fazla hoşlanmıyor. Etrafı seyretmeyi, her şeye dokunup keşfetmeyi seviyor.
--Uykuları hala tam düzenli değil. bir kaç gün akşam 8 sabah 8 uyuyarak, bize cenneti yaşatıyor ve pek tabi rahata alıştırıyor, sonra birden sabah 5'de kahvaltıya oturuyor...
--Saçları kıvırcık, gözlerinin içi gülüyor. Zorlama kahkaha atmaya çalışıyor ve çok komik oluyor.
-- İstediği şeyi verdiğim zaman mesela suyunu, yada uzanamadığı oyuncağını, yüzüme bakıp gülümsüyor ve hafifce başını yanağıma yaslıyor. Kendince teşekkür ediyor.
--Annea, babba, meamma, dedde başta olmak üzere bir çok kelimeyi güzel kullanıyor, tüm gün kendi diinde hiç durmadan mırıldanıyor, bazen melodik şekilde hatta, sanırım şarkı söylüyor :) Bana fiziksel olarak pek benzemese de böyle küçük detaylarda benzerlik yaşamak insanı nasıl da sevindiriyor :)
