"...İLK seni sevdim..."

Çok duygusalım bu aralar. Her zaman öyleyimdir ama bu sıralar haddinden fazla...

Miniğim okula başladı, 

ben ondan daha çok strese girdim, 

alıştı mı alışacak mı derken,

okulun rahatlığına alışmaya başladığımı farkettim, 

yine gereksiz vicdanlar yaptım, kendimi yedim bitirdim,

gel gitlerle dolu bir ay yaşıyorum anlayacağınız...

Okula başlama/alışma süreci ile ilgili çok notum var yazacak,

ama biraz daha sürsün bu deneyim , daha iki hafta olmuşken ahkam kesmek istemiyorum açıkcası. :)

Ama bahsetmek, paylaşmak istediğim bir şey var. Katkısız sevgi nedir diye düşünürken, toparlayıp yazayım diye notlar alırken, bir akşam bir sohbet esnasında kendiliğinden çıktı tanım ortaya:

Okulun ilk günleri, o günlerden bir günün akşamında, uykudan önceki rutinimizi uyguluyoruz yine. Önce kitap okuruz, sonra sakin bir şarkı söylerim ona, hemen arkasından bilirim ne soracağını:

- Biraz konuşalım mı anne?

- Tabi oğlum,, ee neler yaptın okulda, eğlendin mi bugün?

- Evet , oynadım hep..

- Çok sevindim, arkadaşların ve öğretmenlerin seni çok sevdiler...

- Evet.. ( biraz duraksadı) ama ben İLK seni seviyorum anne...

- (Mutluluktan mest olmak neyse, yaşadım o an) Ben de İLK seni seviyorum oğlum,  iyi ki varsın..

- İyi ki varsın anne...

Sevginin en katkısızı, kesinlikle onların kalbinde, kurmak isteyip kuramadıkları cümlelerde, yarım yamalak söyledikleri sevgi kelimelerinde... iyi ki varlar...